ਆਪ੍ਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਦੇ ਦੇਵਾਂ ਨਾਮ
ਸਰਹਿੰਦ ਦੀ ਕੰਧ ਦਾ
ਜਿੱਥੇ ਜਿਉਂਦੇ ਜੀ ਨੀਹਾਂ ਵਿੱਚ ਚਿਣ ਦਿੱਤੇ ਗਏ
ਮੇਰੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ,ਮੇਰੇ ਚਾਅ...
ਜੀਅ ਇਉਂ ਵੀ ਕਰਦਾ ਏ
ਕਿ ਆਪਣੀ ਅੱਖ ਨੂੰ ਦੇ ਦੇਵਾਂ ਨਾਮ
ਚ੍ਮ੍ਕੌਰ ਦੀ ਗੜ੍ਹੀ ਦਾ,
ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਸੁਪਨੇ
ਹੱਕ ਦੀ ਖ਼ਾਤਿਰ ਲੜਦੇ ਲੜਦੇ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ
ਕਦੇ ਕਦੇ ਇਉਂ ਵੀ ਲਗਦਾ ਏ
ਕਿ ਆਪ੍ਣੇ ਰੋਮ ਰੋਮ ਦਾ ਨਾਂ ਹੀ
ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੇ ਆਇਆ ਮਾੜਾ ਸਮਾਂ ਰੱਖ ਲਵਾਂ
ਕਿਉਂਕਿ
ਮੇਰੇ ਤਨ ’ਤੇ ਉਕੱਰਿਆ ਪਿਆ ਏ
ਜਫ਼ਰਨਾਮਾਂ ਤੇ ਬੇਦਾਵਾ ...
********************************
ਰੋਸ
ਐਥੇ ਕੋਣ ਮਰਦਾ ਹੈ ਕਿਸੇ ਦੀ ਲਈ...
ਇਹ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਹੀ ਹਾਂ...
ਜੋ ਭੇਜ ਦਿਨੇ ਆ..
ਆਪਣੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਚਾਂਦਣੀ ਚੌਂਕ..
ਸੀਸ ਲਹਾਉਣ ਖਾਤਰ...
ਕਿਸੇ ਲਈ....
ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਗੋਸਲ
No comments:
Post a Comment